Het lijkt wel hip om het druk te hebben. Niet alleen op het werk, maar ook de vrije tijd is volledig volgepland. Door reorganisaties en afslankingsoperaties wordt het werk steeds meer geconcentreerd op een beperkt aantal medewerkers die daardoor het werk doen dat vroeger door twee, drie of nog meer medewerkers werd gedaan. Daardoor staat de druk permanent op de ketel en schuift het werk zich voor je uit. Er ligt altijd nog een klus op je te wachten zodra je je huidige hebt afgerond. Er is geen moment meer om op adem te komen, voor bezinning laat staan opleiding.
En als we dan thuis komen dan hebben we daar ook een agenda vol verplichtingen. Van klusjes in huis, het rondrijden van kinderen naar sport en hobby, tot sociale verplichtingen die de agenda voor de komende weken en maanden gevuld houden. Op sociale media laten we vervolgens met een zekere trots zien hoe druk, en daarmee succesvol, we wel niet zijn.
Druk zijn is voor veel mensen een statussymbool. Een teken dat ze belangrijk en onmisbaar zijn. En dat gevoel wordt mede door de sociale media aangewakkerd. Andere mensen zijn druk en succesvol en daar kun je toch niet bij achter blijven? Een dagje niets doen met de voeten omhoog in de tuin is zo schaars geworden, al is het maar dat ook die tuin onderhouden moet worden, waarna we trots de foto’s van de bloeiende bloemen en aangeharkte aarde delen op instagram.
Wat we echter niet zien is bij hoeveel mensen uiteindelijk het lijntje wel breekt. Die opgebrand en uitgeblust thuis zitten omdat ze de drukte toch niet hebben weten bij te benen. En waarom zou druk zijn een teken van succes zijn?
Is een goede balans tussen drukte en rust niet een veel groter teken van succes? Dat je voldoende tijd vrijhoudt voor je gezin, je partner, maar vooral ook tijd voor helemaal niets. Gewoon vrije ruimte in je agenda houden (zowel op het werk als privé) waar je niets hoeft of moet. Is dat niet de ultieme vorm van succes? En vaak ontstaat uit die momenten van niets doen hele mooie initiatieven die je later weer kunt oppakken. Momenten ook die helpen om te reflecteren op je werkzaamheden zodat je de juiste prioriteiten kunt stellen en zaken wellicht anders, beter aan te pakken. Dat doet me denken aan een verhaaltje dat ik wel eerder hier heb gedeeld over de Mexicaanse visser:
Een rijke ondernemer uit New York liep tijdens zijn vakantie over het strand. Hij zag een visser die rustig naast zijn boot zat, zijn huid gebruind en verweerd door zon, zee en wind. Het leek of hij geen haast had iets te gaan doen. Nieuwsgierig vanwege dit gebrek aan activiteit, stapte de ondernemer op hem af en vroeg: “Waarom ben je niet aan het vissen?” Omdat ik voor vandaag genoeg vis gevangen heb””, zei de visser.
“Maar waarom vang je dan niet meer vis dan je nodig hebt” vroeg de ondernemer. ”Je zou meer geld gaan verdienen en een betere boot kunnen kopen. Dan zou je verder de zee op kunnen en grotere vissen kunnen vangen. Je zou nylon netten kunnen kopen om nog meer geld te verdienen. Binnen de kortste keren zou je net zo rijk zijn als ik.” De visser dacht even na en vroeg toen: “En wat zou ik dan moeten doen?” “Je zou rustig van het leven kunnen gaan genieten!” “Wat denk je dat ik nu dan aan het doen ben?” vroeg de visser.
Waarom werken we collectief zo hard en zijn er geen andere keuzes mogelijk? Bouw jij genoeg rustmomenten in? Zowel op het werk als privé?
