Onlangs las ik het boek “The Character of Harms” van Malcolm K. Sparrow, Professor aan de John F. Kennedy School of Government aan de Universiteit van Harvard. Een boek geschreven voor de toezichthouders en inspecteurs op deze wereld, maar naar mijn idee veel breder toepasbaar en dus hoe dan ook een aanrader om een keer te lezen.
Hoe moeten we omgaan met maatschappelijke kwalen zoals criminaliteit, armoede, vervuiling, terrorisme en corruptie? In “The Character of Harms” (het karakter van het kwaad) stelt Sparrow dat de effectieve controle of beperking van ‘slechte’ dingen een kenmerkend patroon van denken en handelen door de toezichthouder omvat. Door dat patroon beter te leren kennen en begrijpen, kunnen we beter optreden tegen de maatschappelijke kwalen.
Daarbij kiest hij er bewust voor om ons te richten op de kwalen en niet op de positieve tegenhanger daarvan. De bestrijding van armoede is iets anders dan de bevordering van welvaart. Het tegengaan van illegale giflozingen is iets anders dan het bevorderen van de milieu- en afvalstoffenregelgeving. De reden waarom hij die weg kiest, is omdat het veel moeilijker is om iets nieuws neer te zetten, hetgeen afhankelijk is van tientallen zoniet honderden factoren. Terwijl het saboteren van iets vele malen eenvoudiger is. Je zoekt naar het zwakste punt in het systeem en pakt dat aan. Als een kaartenhuis stort daarmee het systeem, en daarmee je maatschappelijke probleem, in elkaar. Sparrow stelt dus voor om de maatschappelijke kwalen te saboteren. Met talloze voorbeelden illustreert Sparrow hoe je drugsdealers, mensenhandelaren, fraude, onveiligheid op straat effectief kunt saboteren.
Maar hoe doe je dat dan? Want de meeste organisaties zijn helemaal niet berekend of toegerust om problemen aan te pakken. Zij zijn gericht op processen en functieprofielen. Organisaties worden al snel in beslag genomen door interne processen, lopende werkzaamheden, gericht op de oude problemen. Genadeloos legt Sparrow hier een zenuw bloot, maar wijst ook de weg. Organisaties moeten een systeem inbouwen waarin periodiek wordt gekeken wat de (nieuwe) problemen zijn die een oplossing verdienen, die goed analyseren, het zwakke punt blootleggen en met passende maatregelen het probleem aanpakken en oplossen. Niet gericht op output (zoveel controles of opgelegde boetes) maar gericht op outcome (zoveel minder slachtoffers in het verkeer).
Met name de invalshoek van hoe een maatschappelijke situatie te saboteren is een vernieuwende die leidt tot nieuwen originele oplossingen. Zijn mantra “Pick Important Problems and Fix Them” lijkt een hele makkelijke, maar in de praktijk is die weerbarstig. En de knoop op de omslag… het verhaal daarachter mag je zelf lezen in het boek.
Wanneer heb jij in je werk voor het laatst een echt (maatschappelijk) probleem opgelost? En hoe goed zou je dat over je werk laten voelen wanneer je dat wel zou weten te bereiken. Het boek van Malcolm Sparrow zet je geheid aan het denken en laat je anders aankijken tegen je dagelijkse werk. En misschien brengt dat wel weer dat extra sprankje werkplezier en bevlogenheid waar je net op zat te wachten. Lezen dus.