Het grote niets
Er was eens een bedrijf, waar niemand iets deed wat ook maar in de verre verte op productiviteit leek. Mensen kwamen s-ochtends opgewekt op kantoor aan. Met de auto, de trein of de tram want het kantoor lag dichtbij het centraal station.
In een opgewekte looppas aangekomen bij de grote draaideur die steeds weer happen kantoorpersoneel aan de ene kant opslokt en aan de andere kant weer uitspuugt, begint het eerste vertragen. De draaideur draait lang-zaam. Heel lang-zaam. Het soort langzaam waarvan je schouders gaan hangen, je rug inzakt en je schoenen beginnen te sloffen. Irritant langzaam eigenlijk, maar het duurt dan weer net niet lang genoeg om je er echt aan te gaan ergeren.
Aan de andere kant van de draaideur, misschien is dat ook wel de functie van die deur, bevindt zich een andere wereld. Een beetje beklemmend, een wat verstikkende atmosfeer. Golven mensen worden keer op keer in de centrale hal uitgebraakt, waarna zij zich een weg banen naar de verschillende werkplekken, verspreid door het gebouw.… Lees verder