Soms heb ik het idee dat veel mensen zo druk zijn met werken dat ze vergeten om te leven. Of dat ze aan het sparen zijn voor dat grote huis, die verre vakantie of iets anders voor later. Of dat mensen zich zo diep in de schulden hebben gestoken door hypotheek en andere leningen voor een huis, auto, boot of andere dure aankoop, dat ze het zich voorlopig niet kunnen permitteren om minder te gaan werken, laat staan om te stoppen met werken. We hebben het met z’n allen zo druk met later, of met het afbetalen van schulden, dat we vergeten om te genieten van de mooie momenten nu.
En diezelfde vraag kun je ook in het klein stellen. Het nieuwe werken biedt talloze mogelijkheden om het werk af te stemmen op het weer, de voorstelling van je (klein)kinderen, je humeur, en ga zo maar door. Maar hoeveel mensen gaan daadwerkelijk eerder naar huis van het werk om lekker in de tuin in het zonnetje te gaan zitten? Wie herkent het niet dat hij of zij doordeweeks zit te zwoegen op het werk terwijl het zonnetje buiten schijnt terwijl het in het weekend dan weer rotweer is en je spijt hebt dat je je werk niet op die (voorspelde) regenachtige dag had ingepland.
Kortom, genieten we wel genoeg van de mooie momenten nu en stellen we het genieten niet te vaak uit tot die regenachtige dagen waarop er weinig te genieten valt.
In dat kader moest ik denken aan het oude verhaal van de Mexicaanse visser:
Een Amerikaanse manager stond op de pier van een klein kustplaatsje in Mexico, toen een kleine boot met een Mexicaanse visser aanmeerde. In de boot lagen enkele grote vissen. De Amerikaanse complimenteerde de Mexicaan met de vangst en vroeg hoe lang het duurde om ze te vangen. De visser antwoordde: “een uurtje of twee.”
De Amerikaan vroeg: “Als het maar een paar uurtjes duurde om deze heerlijke vis te vangen, waarom ben je dan niet langer gebleven om meer vis te vangen?” De visser legde uit dat deze vangst genoeg was om zijn gezin te voeden. De Amerikaan vroeg: “Maar wat doe je dan met de rest van je tijd?”
De visser antwoordde: “Ik slaap uit, vis wat, speel met mijn kinderen, neem een siësta met mijn vrouw. En ik wandel iedere avond naar het dorp, waar ik wijn drink en gitaar speel met mijn amigo’s.”
De manager vond dat maar niets: “Je zou meer tijd moeten besteden aan visserij en met de opbrengst een grotere boot kopen. Met de opbrengst van de grotere boot kun je meerdere boten kopen. Uiteindelijk heb je dan een vloot vissersboten. In plaats van het verkopen van je vangst via een tussenpersoon zou je direct kunnen verkopen aan de visverwerker. En uiteindelijk open je je eigen visconservenfabriek. Je hebt dan de controle over het product, de verwerking en de distributie. Hierdoor kun je dit kleine vissersdorp achterlaten en kunnen verhuizen naar Mexico City, daarna LA, en uiteindelijk New York City, waarvandaan je je groeiende onderneming kunt leiden.“ De visser vroeg: ”Maar señor, hoe lang zal dit allemaal duren?”
De Amerikaan antwoordde, “Vijftien tot twintig jaar.” “Maar wat dan, señor?” Vroeg de Mexicaan. De Amerikaan kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei: “Dat is het beste deel. Als de tijd rijp is, zou je een beursgang aankondigen, verkoop je de aandelen van het bedrijf aan het publiek en word je heel rijk. Je zou miljoenen gaan verdienen. “Miljoenen, señor? En wat dan? Vroeg de Mexicaan.”
Waarop de Amerikaan vervolgde: “Waarom??? Dan zou je met pensioen kunnen gaan. Verhuizen naar een klein vissersdorp waar je kan uitslapen, een beetje vissen, spelen met je kinderen, een siësta nemen met je vrouw. En ‘s avonds kunnen wandelen naar dorp, waar je wijn kunt drinken en gitaar kunt spelen met je amigo’s.”
Waarvoor ben jij aan het werk? En heb je dat niet allang voor handen. Soms is een andere blik op jouw bestaande situatie voldoende om de zaken heel anders aan te pakken. Daarbij wordt je gezondheid er met de jaren echt niet beter op. Geniet dus vooral van de momenten zoals je die nu kunt genieten.