De overwerkcultus is het overheersende geloof dat hoe meer uren medewerkers maken, hoe beter het voor een bedrijf is. Die gedachte is niet alleen schadelijk (voor mens en bedrijf), maar ook gewoon fout. Een verhaal uit het boek “Time Bind” van Arlie Russel Hochschild illustreert dit mooi.
Doug Strain, manager bij een ICT bedrijf ESI in Portland Oregon, zag de link tussen de reductie van werkuren voor sommigen en de realisatie van nieuwe banen voor anderen.
“Als de vraag voor een product daalt, ontslaat een bedrijf meestal een deel van het personeel, om de rest van het personeel dubbel zo hard te laten werken. Daarom hielden we een stemming in ons bedrijf. Het team kon kiezen tussen een ontslagronde, of een 32 urige werkweek voor iedereen. Na rijp beraad koos men voor het laatste. Het bedrijf ging dus terug naar een 32 urige werkweek, voor zolang als de verminderde vraag zou aanhouden. Iedereen kreeg een korting op zijn werkuren en zijn salaris, inclusief het complete management.” (daar kunnen ze bij TNT nog wat van leren)
Maar nu komt de echte verrassing.
Door de werkduurverkorting, daalde de productiviteit niet. De productiviteit bleef hetzelfde als bij een veertig urige werkweek. Dus bepaald niet slecht voor de zaken. Maar toen de economie weer aantrok en iedereen het aanbod kreeg om weer honderd procent te gaan werken, wilde niemand meer terug.
Niemand van het management zou hebben aangestuurd op een werkweek van vier dagen, maar dat duurt nu al jaren op aandringen van het personeel zelf.
Dat zet je aan het denken toch?