Afgelopen week heb ik even op de pauzeknop gedrukt. Een term die ik maar even heb geleend van Theo Compernolle. Theo is gespecialiseerd in stress-management.
Boreout
In het werk kun je verschillende vormen van stress ondervinden. Om te beginnen de negatieve stress als gevolg van verveling en ja, dat komt nog veelvuldig voor bij zowel overheid als bedrijfsleven. Maar worden de prestatie-eisen en werkdruk wat opgevoerd, dan kom je al snel in een flow terecht en kun je spreken van werkplezier. Misschien zit je dan zelfs in de afwezigheid van stress, het gaat gewoon lekker.
Positieve stress
Schroeven we de eisen dan nog wat op en wordt er nog wat extra prestaties van verlangd, dan spreken we van een uitdaging die gepaard gaat met positieve stress. Kickstress die je tot hogere prestaties brengt. Maar, zo waarschuwt Theo, de mens is gemaakt voor de sprint en niet voor de marathon. Een (top)uitdaging is dan ook prima, maar mag niet te lang duren. Want dan schuiven we verder in het stress-spectrum. Want van een uitdaging wordt het dan een karwei. Weliswaar presteer je dan nog steeds evenveel als wanneer je ‘gewoon’ met plezier werkt, maar het verschil met plezierig werken is dat er dan altijd nog wel wat bij kan, terwijl je bij ‘karwei-werk’ eigenlijk overvol zit. Er kan niets meer bij, je wordt kribbig en de eerste negatieve stress-signalen worden zichtbaar.
Negatieve stress
Maar dat alles zit nog redelijk op de normale plaats in het stress-schema. Erger wordt het wanneer we doorschieten en het werk een last wordt of een burnout dreigt. Daarvoor zijn een aantal signalen beschikbaar. Je begint te klagen over alles en nog wat, je krijgt hoofdpijn als je thuiskomt, je slaapt onrustig, je zegt privéafspraken af omdat je zo moe bent, je snauwt tegen je kinderen, je krijgt last van spanningen, de eerste hartkloppingen dienen zich aan, je krijgt last van brandend maagzuur, ieder griepje of virusje lijkt aan je te kleven en andere vage en minder vage klachten.
Toen ik Theo dit zo hoorde vertellen moest ik toch even slikken en mogelijk jij ook wel. Hoe ver zit jij van deze signalen af?
De oplossing
Mocht je je herkennen in deze signalen, dan biedt Theo een oplossing. De pauzeknop. Druk hem maar eens in. Leg alles even stil, een minuut, een kwartier of misschien langer. Druk je op die (mentale) knop, dan valt er een enorme rust over je heen. Niets hoeft, voor een hele minuut lang. En weet je wat nou het mooie is, in 
die minuut (of langere periode), heb je de tijd om beslissingen te nemen. Je kunt besluiten om je werk anders aan te pakken, een gesprek met je baas te hebben of zelfs om je even ziek te melden en echt tot rust te komen. Probeer het maar eens uit. Bij mij heeft het gewerkt.
Wil je meer weten van Theo Compernolle, lees dan zijn boek “Stress, vriend en vijand”.
Hallo,
Bij het indrukken van de Pauzeknop, las ik met veel interesse deze informatie. Ik sta in
het onderwijs en herken vaak “de druk – de stress – mezelf voorbij lopen” door allerlei
creatieve projecten die moeten gebeuren. Steeds meer en meer voldoen aan de eisen
van de directie, ouders en hun kinderen, scholenconcurrentie en het beeld van de goede
leerkracht daaraan wil ik ook voldoen. Wat gebeurde er: veel ziek – moe – heen en weer
lopen met veel tijdsverlies en automatische reacties zonder bewustzijn van eigen auto-
matismen.
Op bepaald moment paniek: ik moet tot mijn 65 jaar in het onderwijs les geven wegens
niet genoeg dienstjaren, door mijn echtscheiding kan ik niet weg. Mijn droom om te stoppen op mijn 57ste viel in duigen. Relatie gebroken, huis aan de boorden van de Schelde in een mooi natuurgebied verkocht enz…
De verandering: Ik heb de pauzeknop aangezet, ben gaan Mindfulness volgen bij ITAM,
deed verschillende Stilteretraites van verschillende periodes tot en met 21 daagse.
Ben aangesloten bij een 2 tal organisaties die regelmatig retraites geven en neem er
actief aan deel. Stilte door verbondenheid en in verbondenheid, in de eerste plaats met
mezelf. Innerlijke balast valt uit mijn leven weg en er komt ruimte voor adem en aandacht. Op een totaal ander niveau ontmoet ik mensen en stilaan groeien er nieuwe
contacten. Ondertussen ben ik een opleiding aan het volgen: Mindfulness Kindertrainer bij dr. David Dewulf en behaalde ik reeds het Certificaat van de
Academie voor Mindful Teaching voor kinderen in het basisonderwijs bij Eline Snel.
Ik geef ’s middags Aandachts- en ademtraining kortom Mindfulness aan kinderen op school. Ik geef met plezier weer les en amuseer me zowel met de collega’s als met de
kinderen.
Nu op dit moment: Ik zie me zelf niet al het “Stille zentype”, zal dat ook nooit zijn.
Wel mijn reageren is veranderd. Van doe modus naar zijns-modus. De problemen zijn
nog allemaal niet opgelost en dagelijks komt er heel veel op me af. Wel, sta ik meer als
waarnemer in het leven en voel van binnen eerst om dan pas naar buiten toe tot actie over te gaan. Mijn adem en aandacht komen op de eerste plaats…de pauzeknop heeft
een centrale plaats gekregen. Vergeet ik op sommige momenten te ademen dan wijzen
mijn leerlingen mij op “Juf niet vergeten te ademen en aandacht naar binnen”, onze af-
spraak werkt”!
Dank voor de uitnodiging om te re—ageren.
Warme groet
Anne-Marie