We naderen het einde van de week van de werkstress en ik besef me dat terwijl ik uit de trein naar de bus loop. Of lopen kan ik het eigenlijk niet noemen. Het is snelwandelen. Voor de meute uit. Want ik wil als eerste langs de OV-chippaaltjes, ik wil de eerste bus halen en niet de volgende en ga zo maar door. Zo zijn er ook mensen die altijd wel vooraan in de file lijken te willen staan en van links naar rechts van baan blijven wisselen. Steeds op zoek naar dat ene gaatje. Optrekken, afremmen en weer gas geven. Alhoewel, als je vooraan in de file staat ben je ofwel het ongeval of alweer uit de file dus dat kan niet of wil je niet, één van tweeën.
Ook op het werk sta ik voornamelijk in de hoogste versnelling. Ik hol van overleg naar overleg. Ik heb vier verschillende documenten tegelijk openstaan, diverse dossiers tegelijk in behandeling, talloze e-mails te beantwoorden en dat allemaal tegelijkertijd. Met een drafje ga ik over de gangen naar de printer of naar het secretariaat om parafen te verzamelen. Herken je dat? Dat je continu in die hoge versnelling gaat. Dat alles vlug – vlug – vlug moet?
Als ik daar zo eens bij stil sta ontwaar ik daar een dagelijks terugkerend patroon. En als de ‘hardware’ dan ook nog eens niet meewerkt zijn de pompende aderen in de nek niet ver weg. De frustratie loopt al snel hoog op als de computer alle tijd neemt voor het opstarten (soms wel tien minuten! grrr) en als de printer bij elk velletje dat het uit moet spugen een minuut lijkt te moeten nadenken.
En hoeveel efficiënter is het nu eigenlijk om alles in de hoogste versnelling te doen? Is het verstandig om tien ballen tegelijkertijd in de lucht te houden of kun je ze beter één voor één onder handen nemen? En is het niet gewoon een idee om als laatste de trein uit te lopen en achter de meute aan te wandelen? Op je gemak?
Hoeveel fouten maak je niet doordat je met tien dingen tegelijk bezig bent. Fouten die je dus ook weer moet herstellen. Nog meer verloren tijd, nog meer stress. Terwijl als je rustig de tijd neemt voor de dingen die je moet doen de kans dat je het in één keer goed doet een stuk groter wordt. Natuurlijk is het een beetje de aard van het beestje, maar ik hoef echt niet overal als eerste te zijn. En wat maakt het uit als je een overleg overslaat? Of ergens tien minuten later aankomt? Welke van die tien ballen die je nu in de lucht houdt kun je zonder problemen op de grond laten vallen?
Zou je in dit laatste staartje van de week van de werkstress de versnelling een tandje lager kunnen en durven zetten. En misschien volgende week nog wel een tandje lager. Ik ga het in ieder geval proberen. Doe jij mee?